Overwegingen over vermoeidheid en moedeloosheid"Mijn lichaam
wordt te snel te klein, Mijn hersenen zijn verdoofd. Ik zie en merk de pijn, Dit gedichtje schreef ik voor een vriendin met een ernstige vorm van longkanker. Ik probeerde me in te leven in haar gevoelens en in de impasse waarin ze op dat moment verkeerde. De laatste twee zinnen, gekoppeld aan de herkenning van de eerste coupletten gaven haar ruimte. Moedeloosheid is het resultaat van iets proberen te zijn wat wij niet zijn. Als we ons voortdurend moeite getroosten iemand te zijn die we niet zijn, zullen we dwangmatig onze gevoelens moeten inhouden omdat we geen vertrouwen hebben in wie we wel zijn. Zijn wie je niet bent bevredigt niet, daardoor verlies je uiteindelijk de moed. Als "moedeloosheid" zowel door Simonton als door Le Shan gezien wordt als een van de grondtonen die een kankerproces kunnen inzetten lijkt het vanzelfsprekend dat vermoeidheid een van de aspecten van kanker is. Wat kost het niet aan energie om iemand te zijn die je niet bent, om steeds aan verwachtingen te moeten voldoen waar je van oorsprong, in wezen, niets mee te maken hebt. Je ziet ook vaak dat mensen na iets gepresteerd te hebben, of na met enorme energie iets volgehouden te hebben erg moe zijn. In dat kader is vermoeidheid na kanker natuurlijk ook zeer begrijpelijk. Mensen hebben "gevochten", waarschijnlijk pijn geleden, volgehouden en nu hoeft dat ineens niet meer. Een reactie van vermoeidheid lijkt erg logisch. De mededeling dat je kanker hebt brengt hoe dan ook een schok teweeg, een trauma. Daar komt bij dat confrontatie met kanker voor de meeste mensen confrontatie met sterfelijkheid is. Wellicht is het grootste trauma van onze maatschappij de angst voor het verlies van het toekomstige leven. Vermoeidheid is een aspect van een posttraumatische stress. Hoe zit het met de (doods)angst voor een eventueel recidief? Kan die angst geaccepteerd worden? Hoeveel mensen zien ziekte niet als een falen? En maakt falen niet moedeloos? Vertaling naar de praktijk |